ΑΡΗΣ-ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ 2-2

Το είδαμε κι αυτό από τον φετινό Άρη. Δέχτηκε δύο φτηνά γκολ στο πρώτο 25λεπτο, κι από κει και πέρα αφού πέταξε στα σκουπίδια ολόκληρο το 1ο ημίχρονο, ευτυχώς συνήλθε στην επανάληψη και πήρε την ισοπαλία, αποκομίζοντας 1 πολύτιμο όπως εξελίσσονται βαθμολογικά τα πράγματα βαθμό.

Η πρώτη λοιπόν του Μάτζιου δεν ξεκίνησε με χαμόγελα, αλλά ούτε και κατήφεια. Γιατί όπως και να το κάνουμε ένας βαθμός είναι ένας βαθμός. Κι αυτός ο βαθμός ξεχώρισε τον Άρη στην κορυφή βάζοντας από κάτω όλους τους υπόλοιπους. (Ως τώρα, γιατί ΑΕΚ και Ολυμπιακός έχουν μία αγωνιστική λιγότερη).

Ναι, ο Μάτζιος δεν ξεκίνησε όπως κι αυτός θα ήθελε όμως όλη αυτή η περιπέτεια είχε όλως παραδόξως και τα καλά της. Ποια ήταν αυτά; Ότι στο β΄ ημίχρονο ο Άρης έπαιξε μπάλα. Για να μη πω μπαλάρα. Είδαμε τρεξίματα, πάθος, συνεργασίες, αυτοπεποίθηση. Αυτό το δεύτερο ημίχρονο πρέπει εφεξής να γίνει για τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή βίωμα αν θέλει ο φετινός πληγωμένος Άρης να χαμογελάσει στο τέλος του πρωταθλήματος.

Μπορεί λοιπόν η πρώτη του Μάτζιου στο φετινό πρωτάθλημα να μην έφερε τρίποντο, αλλά δημιούργησε σχολείο για το πως μπορεί το ποιοτικό κατά τα άλλα σύνολο του Άρη θα μπορεί να διασπάσει αντίστοιχες κλειστές άμυνες στο μέλλον.

ΣΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ: Το κόμπιασμα ή καλύτερα ναυάγιο του α΄ημιχρόνου, η επιεικώς κακή εμφάνιση του Κουέστα, η επιθετική αφάνεια των Λόπεθ και Μάνου, (κυρίως και πρωτίστως του Ισπανού)

ΣΤΑ ΘΕΤΙΚΑ: Η επαναφορά στη δράση του αρχηγού (Δελη) η εντυπωσιακή απόδοση στα στόπερ του Μαντσίνι (!), το ανέβασμα στην απόδοση των Τζέκο, Γκανέα, Ματίγια και φυσικά το ποιοτικό ποδόσφαιρο  που είδαμε στο β΄ ημίχρονο κάτι που έφερε συγκρατημένα χαμόγελα αισιοδοξίας για το μέλλον.